Titel van de film: Haar naam was Sarah

Naam van de regisseur: Gilles Paquet-Brenner

Hoofdrolspelers: Kristin Scott Thomas, Mélusine Mayance

Mijn moeder had het boek gelezen en dat heeft zo veel indruk op haar gemaakt, dat ik erg nieuwsgierig was geworden naar het verhaal. Toen ik hoorde dat hier ook film van was hebben wij deze in mei 2015 thuis gekeken.

In de film lopen twee verhaallijnen door elkaar.

Het ene verhaal gaat over Sarah Starzinski, een tienjarig joods meisje.

Het is 16 juli 1942 als er door de Franse politie aan de deur word geklopt in de rue de Saintonge in Parijs. Sarah en haar ouders worden opgepakt. Voordat ze meegenomen worden weet Sarah haar vierjarig broertje Michel te verstoppen in een geheime kast in hun slaapkamer en belooft hem snel terug te komen. Ze stopt de sleutel van de kast in haar zak.

Na een aantal loodzware  dagen in het wielerstadion Vélodrome d’Hiver worden Sarah en haar ouders vervoerd naar een doorgangskamp. De mannen worden van de vrouwen gescheiden en later ook de vrouwen van de kinderen. Dit is de laatste keer dat Sarah haar ouders heeft gezien. Sarah ontsnapt uit het kamp want ze heeft haar broertje beloofd terug te komen en Michel vertrouwde haar. Wanneer ze aankomt in haar huis, wonen er al andere mensen. Sarah doet een vreselijke ontdekking; haar broertje ligt dood in de kast.

Het andere verhaal speelt zich af in 2002.

Het gaat over Julia Jarmond een Amerikaanse journaliste in Parijs.

Zij krijgt de opdracht een artikel te schrijven over de grote razzia van het Vélodrome d’Hiver. Tijdens het schrijven van dat artikel komt ze te weten, dat zij in het oude huis van Sarah woont. Dat huis is al jaren in het bezit van haar Franse schoonfamilie. Julia heeft het familiegeheim ontdekt.

Julia gaat op onderzoek uit en wil alles te weten komen over Sarah en wat zich toen heeft afgespeeld.

Julia raakt zwanger en gaat scheiden.

Na een lange zoektocht ontmoet ze de zoon van Sarah, William en krijgt ze te horen dat Sarah zelfmoord heeft gepleegd. Sarah kon niet meer leven met haar verleden.

Julia bevalt van een dochter, haar naam is Sarah.

 Het onderwerp van de film spreekt mij zeker aan, omdat verhalen over de tweede wereldoorlog mij erg boeien.

Doordat mijn moeder het boek al had gelezen en zo enthousiast was, waren mijn verwachtingen behoorlijk hoog. Deze zijn volledig uitgekomen doordat de gebeurtenissen zo realistisch, geloofwaardig en mooi in beeld waren gebracht. Wanneer de kinderen worden weggehaald bij hun moeders. Er zijn toen 3500 joodse kinderen bij hun ouders weggehaald, ik moet er niet aan denken dat ik van mijn ouders zou worden weggehaald!

De film bleef tot het eind mijn fascineren onder anderen door al deze heftige gebeurtenissen en doordat er twee verhaallijnen door elkaar lopen.

De gebeurtenis die de meeste indruk op mij heeft gemaakt, is toch wel wat er is gebeurd met het broertje van Sarah. Ik heb zelf ook een jonger broertje en ik denk dat ik het zelfde in haar plaats had gedaan. Ik zou ook mijn broertje willen beschermen en denken dat die kast zijn redding zou zijn. Michel vertrouwde Sarah volledig en daarom begrijp ik ook heel goed dat Sarah alles op alles zet om hem te redden, ik voelde helemaal met haar mee. Ik vind Sarah hierdoor heel betrouwbaar, strijdlustig en dapper. Ze houdt altijd de sleutel van de kast bij zich en geeft niet op, ze wil terug naar Michel. Ook Michel was mooi in beeld gebracht, het lieve schattige jongetje. Toen Sarah dit schattige ventje dood aantrof deed mij dat wel gruwelen en ik moest dan ook gelijk denken aan mijn eigen broertje, Max.

Sarah is door deze gebeurtenis wel altijd gesloten en ongelukkig gebleven en kon uiteindelijk ook niet meer leven met dit drama. Deze beslissing van Sarah is aan de ene kant wel te begrijpen maar aan de andere kant totaal niet. Ze is dan zelf moeder en ze laat dan toch haar kind in de steek. Ook William moet dan, net als Sarah, zonder moeder verder. Ik zou dat nooit doen. Maar dit slot past wel bij verhaal net zoals Julia haar dochter de naam, Sarah geeft.

De verschillen tussen 1942 en 2002 waren duidelijk zichtbaar in de film. Bijvoorbeeld de kleding deze was, natuurlijk, in 2002 veel moderner. De verschillen zag je ook in omgeving waarin gefilmd werd, bijvoorbeeld in 1942 in een concentratiekamp en in 2002 in een museum over de slachtoffers. Ik vind dat de muziek een mooie rol speelt in de film. Je merkt het niet echt op, maar als je er speciaal naar gaat luisteren, dan zie je dat het bij de film past en dan is het wel erg mooi hierdoor leef je ook nog meer met het verhaal mee.

Het genre van de film is voor mij drama omdat het over een persoonlijk drama gaat. In “Haar naam was Sarah” was dit herkenbaar, door het drama wat Sarah meemaakt. Naar mijn mening is de boodschappen het aan het licht brengen van de grote razzia in het Vélodrome d’Hiver. Het is zo lang stilgezwegen, wat er op 16 juli 1942 in Parijs is gebeurd. Pas in 1995 is er door de Franse president openlijk over gesproken, dat vind ik belachelijk laat.

Het verhaal vind ik zielig maar wel origineel en verrassend door de twee verhaallijnen. Soms werd ik wel droevig maar het verhaal is te mooi.

Ik vind het een prachtige film en heel aangrijpend, zeker een aanrader!